Κατακλυσμός Ονείρων

Η βασανισµένη σιωπή των άστρων να γίνεται φορτική,
τα σύννεφα να µαζεύονται στο προσκεφάλι του βασανισµένου ουρανού
ενώ ο ηχηρός σπαραγμός της κατατρεγµένης ελπίδας
διαπερνά σαν αστραπή την άφωνη ατµόσφαιρα.

Η αναµενόµενη καταιγίδα να ετοιµάζεται κι όµως,
η πονηρή πραγµατικότητα να προσπαθεί ακόµη µάταια να ξεφύγει.
Τα σύννεφα ακόµη να µαζεύονται στο µέσο του βασανισµένου ουρανού
αλλά πάντοτε η αντίσταση, η ελπίδα και το όνειρο να υποµένουν.

∆εν είναι πρωτόγνωρο για µας, το έχουµε υποστεί ξανά και ξανά,
το έχουµε, και µας έχει συνηθίσει όµως ακόµα το νιώθουµε αγνό,
πραγµατικό και ωµό όπως τις µέρες που µας χάριζε ζωή, όπως τότε,
που ο καθένας πρόσµενε να φυσήξει και πάλι ο ανατριχιαστικός αέρας.

Τα σύννεφα της δικής µας αχαριστίας ακόµη να πυκνώνουν και να
µαυρίζουν τον ουρανό της δικής µας πονεµένης συνείδησης.
Η καταιγίδα είναι πλέον κοντά, η ψυχή ακόµη βασανίζεται και τελικά
το σκηνικό να έχει στηθεί για το µένος και τη δύναµη που πάντα θέλαµε.

Ξαφνικά, εκεί που όλοι το περίµεναν,
να ξεσπά ο κατακλυσµός των ονείρων,
και εµείς να τον έχουµε αποθεώσει ενώ αυτός µας υποδουλώνει...
Η ειρωνεία της αντίστασης,
η ψευτιά της ελπίδας και ο χαµός του ονείρου,
όλα µπροστά µας και πάντοτε µακριά και βασανιστικά απρόσιτα.

Ο κατακλυσµός των ονείρων, η καταιγίδα της σιωπής,
η καταστροφή του πάθους.
∆εν είναι για µας αυτά,
δεν αντέχουµε άλλο να µην αποφασίζουµε για όλα.
Τα χέρια µας δεν είναι δουλεµένα αρκετά,
το µυαλό µας δεν το ‘χει πολυσκεφτεί.
Στο µάτι του τυφώνα, στο κέντρο της γης, στο βάθος της ψυχής, παντού ...