Sunday, April 1, 2007

Πορείες

Πορείες χαραγμένες από χρόνια,
άνθρωποι διλήμματα, χαμένοι στις σκέψεις
αδύνατοι, βουβοί και εξαρτημένοι,
αναρωτιέμαι, που ζουν και πως.

Καθισμένος στο παγκάκι της ζωής,
παρατηρείς δρόμους να χαλιούνται και να χτίζονται
και εσύ ανήμπορος να σηκωθείς, να ξεφύγεις
γιατί τα πόδια σου δεν σε παίρνουν πια ...

Σκιές πεταγμένες στα πεζοδρόμια
να βρικολακιάζουν φωνάζοντας τις τύψεις και τις τιμωρίες
των λιγοστών περαστικών, που φοβούνται
και κρύβονται στα σιωπηλά τους, απρόσεκτα βήματα.

Πορείες ατέρμονες, προσωρινές, ανούσιες,
περιμένουν το τυχαίο συναπάντημα των περαστικών
νομίζοντας ότι η ευτυχία είναι πράγμα τυχαίο και γραμμένο
ενώ φλερτάρουν με τα χρώματα της νύχτας ... της δικιάς τους νύχτας.

Έλεος! Έλεος σε αυτούς που τις πορείες τους τις έχουν κλεμμένες!
Οργή! Οργή η ζωή, η απόφαση, η ανάγκη!
Αίσχος! Αίσχος η προσήλωση, η υποδούλωση, ο θάνατος!
Ντροπή! Ντροπή να χάνεσαι στις πορείες άλλων, πετώντας τις δικές σου!

Τελικά, οι πορείες ψεύτικες ... και εσύ ... απλά πλανιέσαι ...

Sunday, November 19, 2006

Μια Μέρα Ζωής

Η ζωή είναι ωραία ...

Κάθε πρωί ξυπνά με χρώματα αφοπλιστικά,
Τραγουδά με τραγούδια αλλιώτικα,
Χορεύει χορούς ξεχασμένους

Η ζωή είναι εδώ ...

Ανάμεσα μας, φευγάτη κι όμως αληθινή,
Που φέρνει στο νου θύμησες, κάθε τόσο, αναμνήσεις παλιές,
Που τρέχει μπροστά, πάντα μπροστά, μ'ένα γλυκόπικρο χαμόγελο.

Η ζωή δεν φεύγει ...

Επιμένει και νικάει, αγωνίζεται, παλεύει,
Δεν σταματάει ποτέ, ούτε για μια σπιθαμή χρόνου
Μένει όμως, στις καρδιές των ανθρώπων που την ονειρεύονται ...

Η ζωή προσπερνά ...

Αφήνει πίσω στιγμές, αισθήματα, δάκρυα, όνειρα
Δεν τα ποδοπατάει όμως, τους δίνει ανάσα και πνοή
Τα φέρνει στο φώς, τα κάνει αληθινά δικά της

Η ζωή τα βλέπει όλα ...

Τα καλά, τα ωραία, τα κακά και τα μαύρα,
΄Ομως δεν μετανιώνει, γιατί ξέρει, ξέρει πολλά,
Γιατί Ζωή σημαίνει Ελπίδα χωρίς όρια,
Γιατί Ζωή σημαίνει Όνειρο
Γιατί Ζωή σημαίνει απλά ζωή πλημμυρισμένη από φώς ...

19 Νοεμβρίου 2006

Saturday, December 3, 2005

Χορεύοντας με τους Λύκους

Σπαρακτικές κραυγές, μοναξιά και σελήνη.
Η νύχτα φαντάζει ατέλειωτη στη χώρα των λύκων.
Λυσσασμένοι, αλλά περήφανοι, κυνηγούν τα θύματά τους
καθώς και τη ζωή που τους έταξαν να ζήσουν.

Ανησυχίες ξένες, ζωγραφισμένες στα γκρίζα τους μάτια.
Το πάθος, η αγωνία και ο τρόμος, το ένστικτο, το ζώο.
Δεν γνωρίζουν όρια, δεν υπάρχουν όρια.
Είναι απλά η ελευθερία της νύχτας. Ολέθρια.

Για τους υπόλοιπους οι νύχτες με σελήνη είναι ονειρικές,
Γι’αυτούς, οι νύχτες είναι βίαιες, απρόσμενες, αλλοπρόσαλλες.
Το συναπάντημα με την ανθρωπόμορφη πραγματικότητα
τους φοβίζει, κι όμως, την κατασπαράζουν.

Νύχτα, παθιασμένη νύχτα,
στα όρια της αντοχής και της αυτοπεποίθησης,
το μέτρο της ζωής και των άλλων καταρρέει.
Η κατατρεγμένη αλήθεια των ονείρων μας ουρλιάζει.

Δώστε στους λύκους, τους γκριζωπούς ελεύθερους λύκους
μια ευκαιρία ανάμεσα μας.
Χορέψτε μαζί τους ωσάν η νύχτα να μην τέλειωνε ποτέ.
Οι λύκοι είναι όντως ελεύθεροι.

Και ποιος ξέρει, ποιος μπορεί να κρίνει,
ίσως ο δικός μας κρυμμένος λύκος, με τα γκρίζα μάτια
γεμάτα φωτιά και αλήθεια, να διαπεράσει, να κατασπαράξει
ακόμα και την ίδια την νύχτα ... και θα αρχίσει να χορεύει.