Πορείες

Πορείες χαραγμένες από χρόνια,
άνθρωποι διλήμματα, χαμένοι στις σκέψεις
αδύνατοι, βουβοί και εξαρτημένοι,
αναρωτιέμαι, που ζουν και πως.

Καθισμένος στο παγκάκι της ζωής,
παρατηρείς δρόμους να χαλιούνται και να χτίζονται
και εσύ ανήμπορος να σηκωθείς, να ξεφύγεις
γιατί τα πόδια σου δεν σε παίρνουν πια ...

Σκιές πεταγμένες στα πεζοδρόμια
να βρικολακιάζουν φωνάζοντας τις τύψεις και τις τιμωρίες
των λιγοστών περαστικών, που φοβούνται
και κρύβονται στα σιωπηλά τους, απρόσεκτα βήματα.

Πορείες ατέρμονες, προσωρινές, ανούσιες,
περιμένουν το τυχαίο συναπάντημα των περαστικών
νομίζοντας ότι η ευτυχία είναι πράγμα τυχαίο και γραμμένο
ενώ φλερτάρουν με τα χρώματα της νύχτας ... της δικιάς τους νύχτας.

Έλεος! Έλεος σε αυτούς που τις πορείες τους τις έχουν κλεμμένες!
Οργή! Οργή η ζωή, η απόφαση, η ανάγκη!
Αίσχος! Αίσχος η προσήλωση, η υποδούλωση, ο θάνατος!
Ντροπή! Ντροπή να χάνεσαι στις πορείες άλλων, πετώντας τις δικές σου!

Τελικά, οι πορείες ψεύτικες ... και εσύ ... απλά πλανιέσαι ...