Πρίγκιπες

Σκιές ανθρώπων, ανθρώπων ξένων αλλά ψεύτικων
που καραδοκούν κρυμμένοι στο ψέμα, την υποκρισία, το πάθος.

Δεν είναι αυτή η ζωή για πρίγκιπες,
που ξυπνούν με την αλήθεια στο στόμα,
τραγουδώντας τη χαρά,
ζώντας ανάμεσα στις ηλιαχτίδες ενός ήλιου αληθινού.

Πρίγκιπες και «πρίγκιπες», ζωντανοί και νεκροί,
άνθρωποι και ηθοποιοί,
η σκηνή αυτής της ζωής τους χωράει όλους,
οι χάρτινοι πύργοι φαντάζουν επιβλητικοί αλλά κρύβουν τη βρώμα,
τη μπόχα, το καμένο δέρμα.

Δεν είναι αυτή η εποχή για πρίγκιπες,
που ξέρουν να αγαπούν και να φιλεύονται,
που εξερευνούν τα μυστικά της ζωής, που τολμούν και ξεχωρίζουν,
που σπίτι τους είναι μόνο ολόκληρη η οικουμένη,
μαζί με τα σάπια της τα μέρη.

Υπάρχει μόνο η ελπίδα, χαραγμένη με αίμα βαθιά στη ψυχή,
που κλαίει και φωνάζει ότι τα πιο ψεύτικα, τα πιο μικρά θα πέσουν,
η άνοιξη θα ανθίσει και τα πουλιά θα λαλήσουν ακόμα και στα σάπια τα μέρη.

Κάθε σπιθαμή χαράς, κάθε χαραμάδα ελπίδας,
κάθε ροδοπέταλο ευτυχίας,
έχει φτιαχτεί μόνο για τους πρίγκιπες.
Για να μπορούν να αρμενίζουν ξέγνοιαστοι,
πραγματικοί και αιθέριοι στα κατακόκκινα πέλαγα της αλήθειας.

Όλοι θέλουμε να γίνουμε πρίγκιπες,
αλλά μόνο μερικοί θα αντέξουν να γίνουν.
Τα καρκινώματα της ψευτιάς πολλαπλασιάζονται αλλά δεν κερδίζουν,
δεν θα αφήσουν οι πρίγκιπες να κερδίσουν.

Οι πρίγκιπες συνθλίβουν, διαλύουν, εξαερώνουν τα σάπια τα μέρη,
και τότε οι χάρτινοι πύργοι πάντα καταρρέουν,
τα καρκινώματα σκοτώνουν τα υποκριτικά σώματα,
και το μόνο που απομένει είναι οι πραγματικοί άνθρωποι.

(προσεκτικά από τους "Πρίγκιπες")

10 Σεπτεμβρίου, 2005