Γιός του Φεγγαριού

Έχει νυχτώσει και πάλι καταμεσής της μέρας…
Τα δάκρυα του λυπημένου ορίζοντα, πέφτουν σαν βροχή
στα βάθη των ωκεανών, στα μακρινά μέρη της άγονης σιωπής …
Όλα μοιάζουν ίδια και βαρετά, ασυνήθιστα καθημερινά
ωσάν ο κόσμος να μην αλλάζει, ωσάν τα δάκρυα του
να πήγανε χαμένα.

Ο Γιος του Φεγγαριού, η αντίθεση στην οντότητα του χάους,
ο πόλεμος ενάντια στο απλό, το ίδιο, το άθλιο…
Ήταν γι’αυτόν ένα πανηγύρι ζωής και αντίθεσης, μια χαρούμενη
φάλαγγα μωσαϊκών που δεν σταματάει ποτέ, αλλά περπατά
απρόσκοπτη στα άβατα λιβάδια του εγώ…

Ο Γιος του Φεγγαριού, μαζί με τα άλλα της ζωής τα παράξενα,
τα διαφορετικά, κρατώντας στο χέρι τις πληγές του πλήθους,
χαμογελά ευτυχισμένος χορεύοντας ξέφρενα σε ρυθμούς
ακόμα και ξένους, κι όμως μπορεί…

Δεν τον σταματάει κανείς, δεν μπορεί να τον σταματήσει,
ούτε καν να τον αγγίξει … ντυμένος με φανταχτερό γκρίζο
μετάξι, προστάτης του ωραίου, ιππότης της χαράς, τραγούδι
του ονείρου…

Ο Γιος του Φεγγαριού, ελεύθερος και συνάμα δυνατός
κυρίαρχος του άδικου παιχνιδιού…

Ο Γιος του Φεγγαριού … ο μεγάλος κρυμμένος εαυτός σου …


Φεβρουάριος, 2004
Εμπνευσμένο από το τραγούδι «Hijo de la Luna», Mario Frangoulis
Στίχοι-Μουσική: José María Cano