Ζωή

Σ’ένα χορό χωρίς τραγούδι,
σ'ένα ξεχασµένο ύµνο που
εξιστορεί τα πάθη µιας χαµένης ζωής
σ’ένα νεκρό κόκκινο λουλούδι.

Παντού και πουθενά,
ο Ένας ή ο κανένας
και στο τέλος του δρόµου, ο άλλος.
Ο άγνωστος εγώ του χαµένου εαυτού.

Να κάνεις τί, για να πας πού;
Να είσαι κοµµάτι µιας µικρής πραγµατικότητας.
Να προσπαθείς να σπάσεις το γυαλί
για να φτάσεις στο εκτυφλωτικό φως.

Και µετά, χωρίς φως, τι να γίνει;
Πού να πας, ποιόν να δείς και ποιός να σε δεί;
Χαµένη αλήθεια, φτηνών κόσµων µιας
αλλοπρόσαλης πραγµατικότητας.

Και οι φίλοι, τι γίνανε οι φίλοι;
Το τέλος του δρόµου, ο άλλος και αυτοί, όλοι εκεί.
Και εσύ να λείπεις ή να φτάνεις ή να χάνεσε.
Πονηρή παραµονή ελλειπούσης ουσίας.

Τελικά, το χώµα νεκρό, οι ανθοί µαύροι
και στο τέρµα το µηδέν ή το άπειρο,
Στο τέρµα ή στην αρχή, ο χαµένος ή ο κερδισµένος,
και ο αδεισώπητος δεσµός των φίλων να µένει,
σιωπηλός, µπλεγµένος καλός και κακός, γιατί;